Oslo, sport en rottevis

Doordeweekse dagen zijn vrij standaard. Scannen op maandag, dinsdag en woensdag. Dan op donderdag en vrijdag naar kantoor. Gelukkig komen er door de fusie van Topigs en Norsvin veel Nederlanders naar Noorwegen om te overleggen of om gewoon eens hier rond te kijken. Zo ben ik Dinsdag voor de verandering maar weer eens uit wezen eten met een groep bezoekers. Deze bestond deze keer uit vijf Nederlanders een Duitser een Hongaar en een Canadees. Prima etentje gehad, toch leuk om weer wat mensen uit Nederland te spreken. Vooral als er eentje uit de Mortel komt. Niet dat de Mortel zo bijzonder is, maar het is wel iemand die hetzelfde dialect kan praten. Op Woensdag kwam de Canadees een kijkje nemen op Delta. Het is grappig om te zien hoe verrast de mensen zijn over de CT-scanner.

Donderdag ben ik samen met Bjorn Olav, hij is een buitendienst medewerker voor Norsvin, naar een kernfokbedrijf in de buurt van Oslo geweest. Een van de weinige plekken waar ze de Zweedse Yorkshire-lijn nog fokken. Deze gaat uiteindelijk ook plaatsmaken voor de Z-lijn van Topigs. Het scannen gaat toch wat anders dan in Nederland. Waar in Nederland een computer wordt gebruikt, doen ze hier nog veel op schatting. Het grootse verschil is dat de bedrijven een stuk kleiner zijn. Waar in Nederland de gemiddelde zeugenhouder rond de 300 zeugen zit, is dit in Noorwegen zo’n 60 zeugen. Daarom is het voor de bedrijven niet interessant genoeg om veel investeringen te maken in moderne scan apparatuur. Verder zijn de welzijnseisen hier nog hoger dan in Nederland. Varkens zijn continue los gehuisvest. Waar ze in Nederland in de kraamstal en dekstal wel vast worden gezet. Ook wordt hier veel gewerkt met stro en houtkrullen.

Nu ik toch in de buurt van Oslo was, had ik besloten om er een weekendje Oslo van te maken. Dus na het scannen ben ik door Bjorn afgedropt bij het centraal station van Oslo. Hierna ben ik opzoek gegaan naar een Hostel. Jorgen, verantwoordelijk is voor de CT-techniek bij Norsvin, had mij geadviseerd over een muziekhotel. Dit is een plek waar je voor een aantal uur een kamer kunt huren met een instrument naar keuze. Na zeven weken alleen maar met wat stokjes op me knieën en de tafel te hebben geslagen, werd het toch eens tijd om weer echt te kunnen drummen. Na 2 uur te hebben gedrumd ben ik weer terug gegaan naar me hostel. ’s Avonds vlug een rondje gelopen in Oslo.

Oslo is de grootste stad van Noorwegen met ongeveer 800.000 mensen. Wat ongeveer net zo groot is als Amsterdam. Dit is ongeveer 1/5 van de hele Noorse bevolking. In heel Noorwegen wonen er maar ongeveer 5 miljoen mensen terwijl het land 9 keer groter is dan Nederland.

Het mooie aan een hostel is dat er zoveel backpackers zijn. Zo sprak ik in dit hostel mensen uit Hawaii, Frankrijk, Amerika, Engeland en Rusland. Aangezien ik al enigszins weet hoe ik met Russen om moet gaan ( danku Babushkas), ben ik op vrijdag samen met een Rus op pad gegaan. Deze sprak gelukkig wel Engels. Om toch een beetje de toerist uit te hangen zijn we eerst naar Akershus festning geweest. Dit is een oud fort dat in de tweede wereldoorlog ook is gebruikt als gevangenis. Vervolgens zijn we nog naar het Vigelandpark geweest. Dit is een park met allemaal bronzen en granieten standbeelden. Het weer was erg slecht, dus zijn we niet lang hier gebleven. De enigste foto die ik van een standbeeld heb gemaakt bleek ook de juiste te zijn. Het was een standbeeld van een boos jongetje, wat ik behoorlijk grappig vond. Uiteindelijk was dit het bekendste standbeeld van heel het park. ’s Avonds ben ik nog opzoek gegaan naar een bar. Omdat het Halloween was, was er behoorlijk veel te doen in de stad. Het verdere verloop van de avond is me niet helemaal meer duidelijk, behalve dat ik uiteindelijk met een gezicht vol met nep bloed en een apen muts terug in het hostel ben beland.

Zaterdag weer op tijd uit de veren om me dag goed te gebruiken. Veel mensen die ik had gesproken zijn dat ik naar Holmenkollen moest gaan. Dit is de Skischans van Oslo, waar het uitzicht op de stad heel mooi is. Echter had niemand er rekening mee gehouden dat het behoorlijk mistig was, en het uitzicht dus wel eens tegen kon vallen. Aangekomen bij de skischans bleek het uitzicht niet tegen te vallen. Dit omdat er helemaal geen uitzicht was. Naar mijn idee is de schans behoorlijk hoog, aangezien de lift naar de top ongeveer een minuut duurde. Tot nu toe heb ik geen idee hoe de schans eruit ziet, behalve dan van wat foto’s uit het museum.

Op zondag ben ik weer naar me appartementje in Hamar gegaan. Gelukkig is Nederland niet het enige land waar er problemen zijn met de trein. Ook in Noorwegen rijden de treinen zo nu en dan niet. Dus had ik een vervangende busrit terug naar me appartementje.

Afgelopen vrijdag 7-10 hadden we een bedrijfsfeestje. Het kantoor van Norsvin gaat verhuizen naar het centrum van de stad en komt daar samen met een aantal andere genetica bedrijven in een gebouw te zitten. Om iedereen kennis te laten maken met elkaar hadden ze een “Noors” feestje georganiseerd. Nu was er niet veel speciaals aan het feest behalve het eten. Hiervoor hadden ze me al ongeveer 4 weken gewaarschuwd. We gingen namelijk Rakfisk eten. Rakfisk betekend “in pekel ingelegde vis”. Maar ze konden het ook rotte vis noemen. De bedoeling is dat je het eet onder het genot van een of meerdere glaasjes Aquavit ( bij voorkeur meerde glazen). De vis stop je samen in een wrap met lente ui, zure room en piepers. Dit allemaal om te voorkomen dat je de vis echt proeft. In de loop van de avond werd de vis wat minder belangrijk en de Aquavit belangrijker.

Om toch wat aan beweging te krijgen ben ik op zaterdag maar weer eens naar het Vikingschip (schaatsstadion). De laatste keer dat ik daar binnen was, lag er nog geen ijs. Deze keer wel! Schaatsen huren en wat rondjes maken. Omdat ik Engels sprak vroegen ze waar ik vandaan kwam. Toen ik vervolgens vertelde dat ik uit Nederland kwam, kreeg ik zonder pardon klapschaatsen onder gebonden. Volgens mij verwachte ze de nieuwe Sven Kramer binnen te hebben gehaald. Nu kan ik wel schaatsen, maar mijn roots liggen toch echt in het keepen. Dit was dan ook te zien aan menig duik die ik naar het ijs maakte. Uiteindelijk heb ik wel wat goede rondjes neer kunnen zetten, maar geen 29ers zoals Sven of Irene.

Omdat ik afgelopen weekend toch al sportief bezig was, besloot ik dit maar door te zetten. Op zondag ben ik naar Lillehamer gereden in mijn karretje. Dit om opzoek te gaan naar de bobbaan. Na wat bordjes te hebben gevolgd kwam ik niet uit bij de bobbaan, maar bij een skischans. Ook al ben ik al vaker bij een skischans geweest (zie Oslo) betekend dit nog niet dat ik weet hoe deze eruit ziet. Helaas had deze skischans geen lift in gebruik en moest ik dus de berg op lopen. In totaal meer dan 1000 treden. Deze keer kon ik gelukkig wel van het uitzicht genieten. De schans zelf was ook gesloten voor publiek, maar ze hadden een poortje openstaan. Wie ben ik om deze kans niet te nemen en toch even naar boven te lopen, om vervolgens op de zelfde plek te gaan zitten als de springers.

Na de skischans toch nog even rondrijden om de bobbaan proberen te vinden. Vervolgens kwam ik ergens boven de sneeuwgrens uit. Het landschap was mooi en om met me karretje wat rond te crossen in de sneeuw was ook niet heel vervelend. Uiteindelijk heb ik de hoop op de bobbaan toch opgegeven en maar weer terug gereden naar me appartementje.

De tijd begint nu echt flink te dringen voor me project. Gelukkig begint er wel vooruitgang in te komen en beginnen de analyses ergens op te lijken. Ik heb nu nog ongeveer twee weken over hier, want op vrijdag 21-11 zit ik alweer in het vliegtuig terug naar Nederland.